Overview

Tryb Czas rzeczywisty

Gdy klienci zdecydują się używać Bezpiecznego wyszukiwania Google w wersji 5 w trybie czasu rzeczywistego, będą utrzymywać w swojej bazie danych lokalnej: (i) globalny bufor witryn prawdopodobnie nieszkodliwych w formacie zaszyfrowanym SHA256 wyrażeń URL host-suffix/path-prefix, (ii) zbiór list zagrożeń w formacie zaszyfrowanym SHA256 wyrażeń host-suffix/path-prefix. Ogólnie rzecz biorąc, gdy klient chce sprawdzić konkretny adres URL, przeprowadza lokalną weryfikację za pomocą globalnego pamięci podręcznej. Jeśli to sprawdzenie się powiedzie, przeprowadzane jest sprawdzenie na podstawie lokalnych list zagrożeń. W przeciwnym razie klient kontynuuje sprawdzanie wartości skrótu w czasie rzeczywistym, jak opisano poniżej.

Oprócz lokalnej bazy danych klient będzie utrzymywać lokalny bufor. Taki lokalny bufor nie musi być w trwałym miejscu na dane i może zostać wyczyszczony w przypadku braku pamięci.

Szczegółowy opis procedury znajdziesz poniżej.

Tryb listy lokalnej

Gdy klienci zdecydują się używać w tym trybie interfejsu Google Safe Browsing w wersji 5, ich zachowanie będzie podobne do zachowania interfejsu Update API w wersji 4, ale z użyciem ulepszonej wersji interfejsu API w wersji 5. Klienci będą przechowywać w swojej lokalnej bazie danych zestaw list zagrożeń w formacie prefiksów szyfrowania SHA-256 wyrażeń adresu URL host-suffix/path-prefix. Gdy klient chce sprawdzić konkretny adres URL, sprawdzanie jest wykonywane przy użyciu lokalnej listy zagrożeń. Jeśli i tylko jeśli występuje dopasowanie, klient łączy się z serwerem, aby kontynuować sprawdzanie.

Podobnie jak w przypadku wyżej, klient będzie też utrzymywać lokalną pamięć podręczną, która nie musi znajdować się w pamięci trwałej.

Tryb w czasie rzeczywistym bez pamięci

Jeśli klienci zdecydują się korzystać z Google Bezpieczne przeglądanie w wersji 5 w trybie czasu rzeczywistego bez przechowywania danych, nie muszą utrzymywać trwałej bazy danych lokalnej. Klient musi jednak utrzymywać lokalny bufor. Taki lokalny bufor nie musi być w trwałym miejscu na dane i może zostać wyczyszczony w przypadku braku pamięci.

Gdy klient chce sprawdzić konkretny adres URL, zawsze łączy się z serwerem, aby przeprowadzić sprawdzenie. Ten tryb jest podobny do tego, który mogą stosować klienci interfejsu Lookup API w wersji 4.

W porównaniu z trybem w czasie rzeczywistym może on zużywać więcej przepustowości sieci, ale może być bardziej odpowiedni, jeśli utrzymanie trwałego stanu lokalnego jest dla klienta niewygodne.

Procedura sprawdzania adresów URL w czasie rzeczywistym

Ta procedura jest używana, gdy klient wybierze tryb działania w czasie rzeczywistym.

Ta procedura przyjmuje pojedynczy adres URL u i zwraca SAFE, UNSAFE lub UNSURE. Jeśli zwróci wartość SAFE, Bezpieczne przeglądanie Google uzna adres URL za bezpieczny. Jeśli zwróci wartość UNSAFE, oznacza to, że przeglądarka Google Safe Browsing uznała adres URL za potencjalnie niebezpieczny i należy podjąć odpowiednie działania, np. wyświetlić ostrzeżenie dla użytkownika, przenieść otrzymaną wiadomość do folderu spamu lub poprosić o dodatkowe potwierdzenie. Jeśli zwróci wartość UNSURE, należy użyć tej procedury sprawdzania lokalnego.

1. Niech expressions będzie listą wyrażeń sufiksów/prefiksów wygenerowanych przez adres URL u.
2. Niech expressionHashes będzie listą, której elementy to hashe SHA256 każdego wyrażenia w expressions.
3. W przypadku każdego hash z expressionHashes:
   1. Jeśli hash można znaleźć w globalnej pamięci podręcznej, zwracać UNSURE.
4. Niech expressionHashPrefixes będzie listą, której elementy to pierwsze 4 bajty każdego hasha w expressionHashes.
5. W przypadku każdego expressionHashPrefix z expressionHashPrefixes:
   1. Sprawdź expressionHashPrefix w miejscowym pliku pamięci podręcznej.
   2. Jeśli zostanie znaleziony wpis z pamięci podręcznej:
      1. Sprawdzanie, czy bieżąca godzina jest późniejsza niż czas wygaśnięcia.
      2. Jeśli jest większa:
         1. Usuń znaleziony wpis z pamięci podręcznej z pamięci lokalnej.
         2. Kontynuuj pętlę.
      3. Jeśli nie:
         1. Usuń to konkretne urządzenie expressionHashPrefix z konta expressionHashPrefixes.
         2. Sprawdź, czy odpowiadający mu pełny ciąg haszowany w elementach w pamięci podręcznej jest obecny w elementach w pamięci podręcznej.expressionHashes
         3. W przeciwnym razie zwraca wartość UNSAFE.
         4. Jeśli nie zostanie znaleziony, przejdź do następnego pętli.
   3. Jeśli nie uda się znaleźć pozycji w pamięci podręcznej, przejdź do następnego elementu pętli.
6. Prześlij expressionHashPrefixes do serwera Bezpiecznego przeglądania Google w wersji 5 za pomocą interfejsu RPC SearchHashes lub metody REST hashes.search. Jeśli wystąpił błąd (np. błąd sieci lub błąd HTTP), zwracaj wartość UNSURE. W przeciwnym razie odpowiedź to response otrzymany z serwera SB, czyli lista pełnych haszy wraz z informacjami pomocniczymi identyfikującymi charakter zagrożenia (inżynierię społeczną, złośliwe oprogramowanie itp.), a także czas wygaśnięcia pamięci podręcznej expiration.
7. W przypadku każdego fullHash z response:
   1. Wstaw fullHash do lokalnego pamięci podręcznej razem z expiration.
8. W przypadku każdego fullHash z response:
   1. Niech isFound będzie wynikiem znalezienia fullHash w expressionHashes.
   2. Jeśli isFound ma wartość False, kontynuuj pętlę.
   3. Jeśli isFound ma wartość Prawda, zwraca UNSAFE.
9. Zwrot: SAFE.

Chociaż ten protokół określa, kiedy klient wysyła expressionHashPrefixes do serwera, celowo nie określa dokładnie, jak to zrobić. Na przykład klient może wysłać wszystkie expressionHashPrefixes w jednym żądaniu, a także może wysłać każdy z prefiksów w expressionHashPrefixes w osobnych żądaniach (być może równolegle). Klient może też wysyłać niepasujące lub losowo wygenerowane prefiksy szyfrowania razem z prefiksami szyfrowania w expressionHashPrefixes, o ile liczba prefiksów szyfrowania wysłanych w pojedynczym żądaniu nie przekracza 30.

Procedura sprawdzania adresów URL w liście lokalnych zagrożeń

Ta procedura jest używana, gdy klient wybierze tryb działania listy lokalnej. Jest ona też używana, gdy klient procedury RealTimeCheck z powyższego przykładu zwraca wartość UNSURE.

Ta procedura przyjmuje pojedynczy adres URL u i zwraca SAFE lub UNSAFE.

1. Niech expressions będzie listą wyrażeń sufiksów/prefiksów wygenerowanych przez adres URL u.
2. Niech expressionHashes będzie listą, której elementy to hashe SHA256 każdego wyrażenia w expressions.
3. Niech expressionHashPrefixes będzie listą, której elementy to pierwsze 4 bajty każdego hasha w expressionHashes.
4. W przypadku każdego expressionHashPrefix z expressionHashPrefixes:
   1. Sprawdź expressionHashPrefix w miejscowym pliku pamięci podręcznej.
   2. Jeśli zostanie znaleziony wpis z pamięci podręcznej:
      1. Sprawdzanie, czy bieżąca godzina jest późniejsza niż czas wygaśnięcia.
      2. Jeśli jest większa:
         1. Usuń znaleziony wpis z pamięci podręcznej z pamięci lokalnej.
         2. Kontynuuj pętlę.
      3. Jeśli nie:
         1. Usuń to konkretne urządzenie expressionHashPrefix z konta expressionHashPrefixes.
         2. Sprawdź, czy odpowiadający mu pełny ciąg haszowany w elementach w pamięci podręcznej jest obecny w elementach w pamięci podręcznej.expressionHashes
         3. W przeciwnym razie zwraca wartość UNSAFE.
         4. Jeśli nie zostanie znaleziony, przejdź do następnego pętli.
   3. Jeśli nie uda się znaleźć pozycji w pamięci podręcznej, przejdź do następnego elementu pętli.
5. W przypadku każdego expressionHashPrefix z expressionHashPrefixes:
   1. Wyszukaj expressionHashPrefix w lokalnej bazie danych z listą zagrożeń.
   2. Jeśli expressionHashPrefix nie można znaleźć w lokalnej bazie danych z listą zagrożeń, usuń go z expressionHashPrefixes.
6. Prześlij expressionHashPrefixes do serwera Bezpiecznego przeglądania Google w wersji 5 za pomocą interfejsu RPC SearchHashes lub metody REST hashes.search. Jeśli wystąpił błąd (np. błąd sieci lub błąd HTTP), zwracaj wartość SAFE. W przeciwnym razie odpowiedź to response otrzymany z serwera SB, czyli lista pełnych haszy wraz z informacjami pomocniczymi identyfikującymi charakter zagrożenia (inżynierię społeczną, złośliwe oprogramowanie itp.), a także czas wygaśnięcia pamięci podręcznej expiration.
7. W przypadku każdego fullHash z response:
   1. Wstaw fullHash do lokalnego pamięci podręcznej razem z expiration.
8. W przypadku każdego fullHash z response:
   1. Niech isFound będzie wynikiem znalezienia fullHash w expressionHashes.
   2. Jeśli isFound ma wartość False, kontynuuj pętlę.
   3. Jeśli isFound ma wartość Prawda, zwraca UNSAFE.
9. Zwrot: SAFE.

Procedura sprawdzania adresów URL w czasie rzeczywistym bez bazy danych lokalnej

Ta procedura jest używana, gdy klient wybierze tryb działania w czasie rzeczywistym bez przechowywania danych.

Ta procedura przyjmuje pojedynczy adres URL u i zwraca SAFE lub UNSAFE.

1. Niech expressions będzie listą wyrażeń sufiksów/prefiksów wygenerowanych przez adres URL u.
2. Niech expressionHashes będzie listą, której elementy to hashe SHA256 każdego wyrażenia w expressions.
3. Niech expressionHashPrefixes będzie listą, której elementy to pierwsze 4 bajty każdego hasha w expressionHashes.
4. W przypadku każdego expressionHashPrefix z expressionHashPrefixes:
   1. Sprawdź expressionHashPrefix w miejscowym pliku pamięci podręcznej.
   2. Jeśli zostanie znaleziony wpis z pamięci podręcznej:
      1. Sprawdzanie, czy bieżąca godzina jest późniejsza niż czas wygaśnięcia.
      2. Jeśli jest większa:
         1. Usuń znaleziony wpis z pamięci podręcznej z pamięci lokalnej.
         2. Kontynuuj pętlę.
      3. Jeśli nie:
         1. Usuń to konkretne urządzenie expressionHashPrefix z konta expressionHashPrefixes.
         2. Sprawdź, czy odpowiadający mu pełny ciąg haszowany w elementach w pamięci podręcznej jest obecny w elementach w pamięci podręcznej.expressionHashes
         3. W przeciwnym razie zwraca wartość UNSAFE.
         4. Jeśli nie zostanie znaleziony, przejdź do następnego pętli.
   3. Jeśli nie uda się znaleźć pozycji w pamięci podręcznej, przejdź do następnego elementu pętli.
5. Prześlij expressionHashPrefixes do serwera Bezpiecznego przeglądania Google w wersji 5 za pomocą interfejsu RPC SearchHashes lub metody REST hashes.search. Jeśli wystąpił błąd (np. błąd sieci lub błąd HTTP), zwracaj wartość SAFE. W przeciwnym razie odpowiedź to response otrzymany z serwera SB, czyli lista pełnych haszy wraz z informacjami pomocniczymi identyfikującymi charakter zagrożenia (inżynierię społeczną, złośliwe oprogramowanie itp.), a także czas wygaśnięcia pamięci podręcznej expiration.
6. W przypadku każdego fullHash z response:
   1. Wstaw fullHash do lokalnego pamięci podręcznej razem z expiration.
7. W przypadku każdego fullHash z response:
   1. Niech isFound będzie wynikiem znalezienia fullHash w expressionHashes.
   2. Jeśli isFound ma wartość False, kontynuuj pętlę.
   3. Jeśli isFound ma wartość Prawda, zwraca UNSAFE.
8. Zwrot: SAFE.

Podobnie jak w przypadku procedury sprawdzania adresów URL w czasie rzeczywistym, nie określa ona dokładnie, jak przesłać prefiksy haszowania do serwera. Na przykład klient może wysłać wszystkie expressionHashPrefixes w jednym żądaniu, a także może wysłać każdy z prefiksów w expressionHashPrefixes w osobnych żądaniach (być może równolegle). Klient może też wysyłać niepasujące lub losowo wygenerowane prefiksy szyfrowania razem z prefiksami szyfrowania w expressionHashPrefixes, o ile liczba prefiksów szyfrowania wysłanych w pojedynczym żądaniu nie przekracza 30.